Παλαιά, παλαιότατη η υπόθεση με τα τραπεζοκαθίσματα και τις αλόγιστες επεκτάσεις τους στους ελεύθερους χώρους. Μέχρι που είχαν εμπνεύσει τον Ιωάννη Καμπούρογλου, περίπου εκατόν τριάντα χρόνια πριν, να γράψει το περίφημο άρθρο του «Τα βαδίζοντα τραπεζάκια». «Βαδίζουν ολονέν τα τέσσερα ποδάρια των και φθάνουν προς το κέντρον της πλατείας Συντάγματος», έγραφε ο πνευματώδης εκδότης και δημοσιογράφος δίνοντας μια γραφική νότα της κατάστασης που επικρατούσε στις κεντρικές πλατείες των Αθηνών.
Και ενώ στις ημέρες μας παρακολουθούμε την εναγώνια προσπάθεια των Aρχών να πείσουν τους καταστηματάρχες να απλώσουν τα τραπεζάκια τους στην πλατεία Ομονοίας, τότε διαμαρτύρονταν διότι επεκτείνονταν σε όλα τα μήκη και πλάτη της πλατείας! Οι καταστηματάρχες προσπαθούσαν να εξυπηρετήσουν τους πολυπληθείς πελάτες που έσπευδαν να απολαύσουν τα ανοιξιάτικα απογεύματά τους στις κεντρικές πλατείες της πόλης. Το μεγάλο πανηγύρι γινόταν βεβαίως στην πλατεία Συντάγματος. Δίπλα στα τραπεζάκια του περίφημου «Καφενείου Γιαννόπουλου», έσπευδε να απλώσει τα δικά του το «Εστιατόριον των Αθηνών» και παραδίπλα το πρώτο «Καφέ Ρεστωράν»!
Έτσι έβλεπε κανείς «τα τραπεζάκια βαδίζοντα να κατακτώσιν έδαφος και να ομοιάζουν συγκρουόμενα μεταξύ τους». Τις ανοιξιάτικες ημέρες, όταν ο ιπποσιδηρόδρομος επέστρεφε από το Φάληρο –όπου πήγαιναν τη βόλτα τους οι κάτοικοι του άστεως– το πανηγύρι της πλατείας γινόταν πολύχρωμο και μοναδικό. Αλλά τη Μεγάλη Εβδομάδα τα πάντα προσαρμόζονταν στην κατάνυξη των ημερών. Οι καταστηματάρχες ήταν πιο προσεκτικοί στις… επεκτάσεις τους, οι σερβιτόροι χαμήλωναν τον τόνο της φωνής τους και η κίνηση μειωνόταν τις ώρες λειτουργίας των εκκλησιών.
Την ημέρα του Επιταφίου τα καταστήματα δεν έκλειναν. Μάζευαν όμως τα τραπεζάκια από την πλατεία, χαμήλωναν τα φώτα τους και οι θαμώνες έβγαιναν, κρατώντας κεράκια, για να παρακολουθήσουν τους τρεις Επιταφίους που συναντιούνταν στην πλατεία Συντάγματος.
